Toen de designafdeling van Alfa in 2011 een sportcoupé onder de naam 4C liet bouwen als designstudie, wist niemand of er ooit een vervolg aan het project zou worden gegeven. Inmiddels weten we beter.
In september 2010 gaf het management van Alfa Romeo de designafdeling de opdracht om een compacte sportwagen te ontwerpen. Deze auto moest een historische link hebben, een echte eyecatcher worden en vooral dienen als een image builder voor Alfa Romeo’s terugkeer naar de Amerikaanse markt. Hoewel de auto niet exclusief voor Amerika bedoeld was, moest hij vooral ook de Amerikaanse consument aanspreken als het sportwagenmerk dat Alfa Romeo vroeger was.
Het designteam dook het Alfa Romeo museum in om inspiratie op te doen bij historische modellen die nog steeds emoties oproepen vanwege hun schoonheid. Vooral de Alfa Romeo 33 Stradale, vaak beschouwd als een van de mooiste Alfa Romeo’s ooit gebouwd, diende als belangrijke inspiratiebron. Daarnaast werden ook de Scarabeo, de Disco Volante en de Giuletta Sprint genoemd als invloedrijke modellen voor het ontwerp van de 4C.
Het ontwerpproces
Het team ontwikkelde twee verschillende richtingen voor de tweezits sportwagen met middenmotorconcept. Uiteindelijk werd gekozen voor het ontwerp met ronde achterlichtunits, een verwijzing naar de Alfa Romeo 8C Competizione en 8C Spider, die ook deze ronde achterlichten hadden. Dit ontwerp zorgde ervoor dat de ronde lichtunits terugkeerden in de huidige designstijl van Alfa Romeo, zichtbaar op modellen zoals de Mito.
De auto kreeg een brede carrosserie met lichtunits op de uiterste hoeken, een centraal geplaatst Alfa Romeo-logo met de karakteristieke scudetto en luchtroosters aan de zijkant, geïnspireerd door historische modellen. De voorklep kreeg een V-profiel dat over de voorkant liep, vergelijkbaar met de Alfa Romeo 156, wat zorgde voor herkenbaarheid en een typisch Alfa Romeo-karakter.
Van concept naar productie
Eind oktober 2010 werd het ontwerp bevroren en gekozen voor het concept dat uiteindelijk de 4C zou worden. De doelstelling was om de conceptcar te presenteren op de Autosalon van Genève in maart 2011, wat betekende dat het team in slechts 4,5 maand de auto moest realiseren. Het conceptweek nauwelijks af van het uiteindelijke productiemodel, wat uitzonderlijk is in de autowereld.
In tegenstelling tot het gebruik van standaardplatforms uit de Fiat-groep, ontwikkelde Alfa Romeo een eigen constructie voor de 4C. Deze was gebaseerd op een carbon fiber monokok, vervaardigd door Dallara, een specialist in lichte en sterke chassis. Maserati, zustermerk van Alfa Romeo, zorgde voor de productie van de 4C in hun fabriek in Modena.
De monokok werd gecombineerd met aluminium crashstructuren aan de voor- en achterzijde, wat zorgde voor een lichtgewicht maar veilige constructie. Dit platform maakte het mogelijk om zowel een coupé als een open Spider-versie te produceren.
De naam 4C verwijst naar de viercilinder motor die in de auto ligt. Het betreft een 1750 cc motor met een vermogen van 240 pk en een koppel van 350 Nm, waarvan 70% al beschikbaar is bij 1700 toeren per minuut. Dit zorgt voor een levendige rijervaring, ook bij lage toeren. De motor is gekoppeld aan een transmissie met dubbele koppeling.
Designdetails en functionaliteit
De 4C heeft een minimalistisch interieur met zichtbare carbonstructuren in het interieur, zoals op de drempels en bodemplaten. Het dak van de Spider-versie is een softtop die eenvoudig opgerold kan worden en in de bagageruimte past, zodat het altijd mee kan worden genomen.
Een opvallend detail is het ontbreken van een traditioneel dashboardkastje; in plaats daarvan is er een klein netje onder het dashboard en een klein vakje tussen de stoelen, groot genoeg voor een setje handschoenen.
Aantallen
De productiecapaciteit van de 4C was beperkt tot ongeveer 2500 exemplaren per jaar, vanwege de complexe productie van de carbon fiber monokok en homologatie-eisen. De productie begon in 2013, ongeveer 28 maanden na het eerste ontwerp, en liep door tot 2020.
Hoewel Alfa Romeo en Maserati geen officiële productieaantallen hebben vrijgegeven, wordt geschat dat er iets meer dan 9100 exemplaren zijn gebouwd.
De productie vond plaats in de legendarische fabriek van Maserati in Modena, omdat Alfa Romeo zelf niet over de capaciteit beschikte om lage volumes van een carbon fiber sportwagen te produceren. Maserati had ervaring met het maken van exclusieve, laagvolume modellen, wat de samenwerking logisch maakte.